خودنویس یوروپن مدل حافظ

خودنویس یوروپن مدل حافظ یک خودنویس (به انگلیسی: fountain pen) یک نوشت‌افزار (نوعی قلم) است که از یک نوک فلزی برای اعمال جوهری که حالت آبکی دارد به روی کاغذ استفاده می‌کند. در خودنویس برخلاف خودکار، از جوهر مایع روان استفاده می‌شود. خودنویس دارای یک مخزن جوهر مایع است. جوهر خودنویس با استفاده از دو خاصیت مویینگی و گرانش، بدون نیاز به فشار به سطح کاغذ انتقال می‌یابد.

مخزن جوهر خودنویس ممکن است به صورت دستی یا با استفاده از پیستون تزریقی پر شود. در برخی انواع خودنویس، مخزن جوهر به صورت فشنگ‌های پرشده آماده، تهیه و جایگزین می‌شود.

این مدل از خودنویس الهام گرفته شده از آرامگاه حافظ شیرازی. با جعبه‌ی نفیس کادویی. مزین به شماره سریال منحصربه‌فرد.

طول خودنویس با درپوش: ۱۴.۵ سانتی‌متر – طول خودنویس با درپوش در انتها: ۱۷ سانتی‌متر بدون درپوش: ۱۲ سانتی‌متر – مشخصات جعبه: – دارای روکش صیقلی طرح پیانو با نقش آرامگاه حافظ – با پوشش مخمل داخلی دارای بست آهن‌ربایی محکم.  قرار گرفته در یک جعبه‌ی مقوایی برای محافظت بیشتر – ابعاد: ۶.۵ × ۱۰ × ۱۹ سانتی‌متر – دارای یک پمپ بدون جوهر داخل بدنه

تاریخچه خودنویس

اولین خودنویس را عباس ابن فرناس دانشمند بزرگ عرب ساخت و از آن استفاده کرد نخستین سفارش برای ساخت چیزی شبیه به خودنویس، توسط معاذ المعز، خلیفه مصر در قرن دهم میلادی ارائه شده‌است. بعدها و در قرن هفدهم، یک مخترع آلمانی خودنویس ساده‌ای با استفاده از پر، تیغ جوجه تیغی و چوب پنبه ساخت.

طی سال‌های بعد، تلاش برای ساخت خودنویس‌های مرغوبتر ادامه یافت. مشکلی که در این راه وجود داشت این بود که با مصرف تدریجی جوهر، فشار هوا در مخزن کاهش می‌یافت و در نتیجه جوهر امکان حرکت بر اساس گرانش را از دست می‌داد. همین مشکل موجب شد که تا قرن نوزدهم، ساخت خودنویس پیشرفت چندانی نکند.

مراجع معاصر نشان می‌دهند که نوعی از خودنویس، دارای مخزن جوهر، در قرن هفدهم در اروپا وجود داشته‌است. مخترع آلمانی، دانیال شوئِنتِر در مجلهٔ لذت فیزیک ریاضیات (چاپ‌شده در سال ۱۶۳۶) قلمی ساخته شده از دو عدد ساقهٔ توخالی (پرنده یا جوجه‌تیغی) را توصیف نمود.